Hoe was 't in Achel vorige woensdag?

Tot vorige week woensdag 15 november was Achel voor mij een Trappistenbier uit het hoge Noorden van onze provincie, maar de tijden veranderen. De Achelse Kluis is dit jaar verkocht en het bier is nog misschien nog wel even lekker maar in tegenspraak tot wat op het etiket staat, mag het geen Trappist meer genoemd worden. Achel is dan misschien geen abdij meer, maar sinds woensdag voor mij wel een uitstekend wandelgebied voor SamanaWIL.

Op weg ernaartoe wist ik dat het niet meer ver kon zijn, toen er alleen nog maar wagens met een Nederlandse nummerplaat uit de andere richting kwamen. Op het ogenblik dat de twijfel toesloeg of ik toch niet verkeerd gereden was, stond ik plotseling voor de Achelse Kluis, zelfs nog ruim op tijd voor de geplande wandeling van 14u00. 

Een blauwe hemel en een zonneschijn zoals we die al dagenlang niet meer gezien hadden, waren veelbelovend. Prima wandelweertje leek het wel, maar ook dat zou snel veranderen.

 

Negentien deelnemers verzamelden aan de Kluis, evenals dreigende wolken aan het firmament. Een paar honderd meter na de start kregen we de eerste druppels op ons hoofd. De paraplu’s gingen open en de regenjassen dicht. 

Bovendien bleek de “verkeersarme” straat die Valère ons voorgespiegeld had, al snel een vluchtweg voor terugkerende Nederlanders, die het Belgische wisselvallige weertje niet konden appreciëren. We moesten trouwens niet alleen naar voor en naar achter kijken, maar ook omhoog want de gemeentearbeiders van Hamont-Achel waren met hun hoogtewerkers bijzonder ijverig bezig met het snoeien van de bomen langs de weg met vallende takken als gevolg.

Toen we al snel de grenspaal met Nederland bereikten, bleken de weersomstandigheden aan die kant van de grens ook al niet veel beter. Toch was er iets helemaal anders: We kwamen in een ‘Stiltegebied’ en dat nog wel in Nederland! Jawel, er is een stiltegebied in Nederland! Er werd iets minder gebabbeld en we hoorden alleen nog maar ritselende bladeren en het tikken van regendruppels op de regenschermen. 

En weer was er verandering op til. Kort nadien verscheen een regenboog en nog iets later zelfs een dubbele. De zon kwam tevoorschijn van achter de wolken en de felle herfstkleuren werden een plezier om te aanschouwen. 

Een paar dappere mountainbikers die uit de tegenrichting kwamen, trotseerden de plassen, de gevallen bladeren en de glibberige stroken in het bos en kruisten ons met wederzijdse goedkeuring en aanmoedigingen. 

Toen de zon volledig doorbrak was het gedaan met de stilte, de vogels begonnen weer te kwetteren en de SamanaWIL-wandelaars…. ook! 

 

En dat zou alleen nog maar toenemen naar het einde van de wandeling toe. Twee overenthousiaste SamanaWIL-deelnemers – ik probeer zo weinig mogelijk iemand met naam te vermelden - hadden een paar flessen Smeets mee én glaasjes om iedereen een ‘druppel’ aan te bieden. Ik heb geen geheelonthouders gezien, geloof ik.

Vanaf deze plaats van de jenevertractatie tot aan de ingang van de Achelse Kluis was het mooi rechtdoor, terug de grens over.

Zelfs dat is iedereen gelukt en toen kon de nabespreking beginnen. Voor sommigen was een koffietje genoeg, anderen vonden dat we niet uit Achel konden vertrekken zonder een Trappist te proeven. 

Het besluit van onze nabespreking was eensluidend: het was een wandeling met veel “variatie”. Wie drie stempels op zijn getrouwheidskaart verzameld had, ging naar huis met een SamanaWIL-petje. Er zijn er nog genoeg over. Je volgende kans is Bokrijk op 13 december.