Inderdaad! Je leest het goed. Deze blogpost gaat over de Camino de Santiago de Compostela.
Valère stond er in Gerhagen op 11 oktober alleen voor en vond daardoor geen tijd om een interview met een deelnemer af te nemen. Toch valt er nog het een en het ander te vertellen over een andere fameuze Samana-wandeling die in oktober doorging. Adriën en Michel waren immers 12 dagen onderweg tussen Sarria en Santiago de Compostela in Galicië met een gemotiveerde groep Vlamingen.
Laat me beginnen met te zeggen dat iedereen die het zich kan permitteren, het zeker eens moet proberen. De deelnemers aan het voorbije avontuur zijn in ieder geval overtuigd.
Met zestien waren ze, waarvan de helft Limburgers. De groep bestond uit elf vakantiegangers (alias pelgrims) en vijf Samana-begeleiders waaronder één verpleger, negen vrouwen, zeven mannen.
Nu moet ik wel toegeven dat we uitzonderlijk veel geluk gehad hebben met het weer.
Wie naar de Camino de Santiago vertrekt, is meestal overladen met truien, regenjassen, regenschermen, poncho’s, oorverwarmers, dikke sokken, handschoenen, want de streek heeft een zekere reputatie op dat gebied, zeker in het najaar of de winter. Het ligt in het Noordwesten van Spanje. Dat betekent dat het volop in het front ligt van regenwolken die ongestoord van over de Atlantische oceaan aangewaaid komen en dan niet over het Iberisch hoogplateau geraken. Met ander woorden, het kan er dagen aan een stuk regenen.
De ‘Camino’ is niet één enkel traject. Er zijn vele ‘Camino’s, maar de Camino Frances is de meest voor de hand liggende. Als je iets voorbij Sarria aan de laatste honderd kilometer begint, weet je eerst niet wat je ziet: Individuele wandelaars met zware rugzakken, duo’s, trio’s of trosjes mensen met vlaggen van over de hele wereld, jong en oud met wandelstokken en daaraan de Sint-Jacobsschelp, ze lopen allemaal in dezelfde richting en je hoort er alle talen.
Van bij zonsopgang en zo de hele voormiddag is er nauwelijks honderd meter op het traject te bespeuren zonder wandelaars. Ze volgen de pijlen en kilometerpalen die naar Santiago leiden. En hetzelfde kan je zeggen van drommen fietsers die op weg zijn naar Santiago. Drankstalletjes, rustplaatsen, zitbanken, souvenirwinkeltjes, terrasjes, … zijn er in overvloed.
Samana had ons een rolstoel meegegeven voor het geval er iemand bij één of meerdere dagtochten de finish niet zou halen. Dat is niet nodig gebleken tot ieders voldoening. De rolstoel heeft bij momenten dienstgedaan als bagagetransportmiddel, wanneer ons busje niet dicht genoeg bij het hotel kon geraken.
Was alles dan perfect gelopen? Toch niet. Een paar keer zijn wij begeleiders in actie moeten komen buiten de dagdagelijkse taken. Naast enkele organisatorische probleempjes kregen we bij aankomst in Santiago luchthaven te maken met een verloren reiskoffer die gelukkig de dag nadien terecht was, twee op voorhand gepland bezoekjes aan een fysiotherapeut; één keer naar een optieker voor een kapotte bril, één keer voor radiografie naar het ziekenhuis van Santiago na een ongelukkige val.
Over de Camino zelf, over de hotels, over de deelnemers, over Santiago de Compostela en het hele avontuur zou ik nog pagina’s kunnen vullen, maar ik ga het hiermee laten. Als je wil weten hoe dat geweest is, kom dan eens meewandelen met SamanaWIL in de volgende maanden of volgend jaar. Heel zeker gaat de Camino nog méérmaals ter sprake komen.
En als je overweegt om deel te nemen aan de editie 2024, dan kan je in Achel op 15 november je voorbereiding aanvatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten