Kort en bondig, het was heel “speciaal” in Hoepertingen. Om te beginnen was er het bijzondere decor.
Langs de grote poort binnenrijden in het Kasteeldomein was op zich al een ervaring. Tijdens het kwartiertje ernaartoe rijden in de wagen had het al eens geregend, lieten windvlagen zich voelen, had de zon geschenen en dreigden donkere wolken vanuit de vier windstreken van Haspengouw. Zo is het gebleven de rest van de namiddag. April doet echt wat het wil. Een half uurtje voor de start van de wandeling viel er nog een flinke bui uit de lucht.
Enkele wagens reden vlotjes binnen en na een amicale groet, kwamen onze eerste gasten onmiddellijk ter zake: “Waar is het toilet?”. Er was geen levende ziel te bespeuren die iets te maken had met het kasteel en daarom waagden we het erop om een paar deuren van de bijgebouwen open te duwen: Eerst één toilet, daarna een hele reeks zoals in een school. We leerden er meteen onze eerste les. Het toilet is pas compleet als er ook water is én toiletpapier. Niet dus! Er werd een emmer en een kraan met water opgespoord, er werd papier van elders getransfereerd naar de dichtstbijzijnde WC en er was ook nog “een beetje” werk om de troon enigszins presentabel te maken voor bezoekers. Alles gebeurde op tijd en bijna onopgemerkt, okidoki! Wat een opluchting voor wie het aanbelangde.
Dertig deelnemers waren vooraf aangemeld; een vijftal meldde voortijdig af. Uiteindelijk stonden er om twee uur twintig deelnemers aan de start onder een waterzonnetje. Dat is al iets boven ons streefgetal, maar iedereen blijft altijd welkom. Reden genoeg dus om meteen van wal te steken in de hoop dat het ten minste anderhalf uur droog zou blijven. Wie zich vorige woensdag herinnert, weet dat dit ijdele hoop was.
Binnen de kortste keren verdween de zon helemaal achter de dreigende wolken en de eerste bui kwam neer op onze hoofden met als extraatje een stevige tegenwind. Geen enkel weertype duurde echter langer dan een klein kwartier.
Blijkbaar hebben we bij Samana Limburg een wachtdienst voor laatkomers. Hasselt wist me per telefoon te melden dat er nog iemand iets te laat opgedaagd was aan het kasteel en vroeg om de extra deelneemster alsnog op te vangen. Ze kwam zelfs van buiten de provincie, namelijk uit de Antwerpse Kempen, en dus waren wij Limburgers akkoord om onze twee reputaties niet te schaden, ’t is te zeggen, dat we vriendelijke mensen zijn en dat we nog altijd iets trager kunnen gaan als het ons uitkomt. Het tempo van het peloton ging van drie naar twee kilometer per uur tot we met z’n éénentwintigen waren.
Aan de Kruiskapel aan het einde van de Truierstraat hielden we een korte pauze. Valère kreeg even de tijd om een foto te nemen van het kapelletje en ’s avonds tijdens het weerbericht van Jacotte stond zijn kiekje met zijn naam en de locatie warempel in prime time te blinken op het scherm van TV1.
Is het je opgevallen dat ik nog geen woord gezegd heb over de bloesems? Sinds het weekend waren die er wel, maar nog niet in volle bloei en vermits bloesems best tot hun recht komen bij zonneschijn, waren ze in Hoepertingen dit keer slechts bijzaak. Het weer zelf bleef immers de hoofdrol spelen. Toen we de rode vod van de laatste kilometer voorbij waren overviel ons wat was voorspeld: een heuse vlaag van korrelhagel en hevige windstoten. Paraplu’s gingen simultaan open en ééntje sloeg om in de verkeerde richting. Eer die weer zijn correcte vorm had, was de bui al gaan liggen. Zo gaat dat als je in april gaat wandelen.
Tweehonderd meter verder, waar de kerktoren van Hoepertingen in zicht kwam, scheen de zon opnieuw en lonkte onze self-made bloesembar in het kasteelpark. Bier, wijn, fris, plat of bruis, alles aan 1 €: De goedkoopste pop-up-bar van Vlaanderen.
Eén ding van de weersvoorspelling was niet uitgekomen tijdens de wandeling: bliksem en donder. Die kwam er in extremis nog ’s avonds bij het schrijven van deze ‘Hoe was’t in Hoepertingen’
`We zullen het best omschrijven als een memorabele dag. En nu mag de lente beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten