Hoe was't in Waterschei?

Enkele dagen eerder dan gewoonlijk heeft SamanaWIL een verslag klaar over hoe het geweest is in Waterschei op woensdag 13 november. 

Het was bewolkt, 9°C en nauwelijks wind; voor de maand november heel gepast wandelweer. 

Tegenover parking 9 voor het stadion van KRC Genk stond het vaste kliekje van SamanaWIL en enkele anderen vrolijk te praten tot het stipt 14u00 was. 

Wandelorganisator van de maand was Adriën, die ons op gang zette langs het fietspad rechts van de Cegeka Arena. We telden zeventien deelnemers. 

Een pletwals was precies naast het huidige fietspad het tracé aan het voorbereiden voor een nieuwe fietsautostrade doorheen Limburg. Dat was opvallend genoeg de laatste ronkende motor voor het volgende uur. 

 

  

Het terrein dat vroeger helemaal tot het mijngebied behoorde wordt teruggegeven aan de natuur en daar doorheen lopen er verschillende verharde wegen die er nu nog ongebruikt bij liggen. Het zou de bedoeling zijn om de hele site om te vormen tot een modern industriegebied. De campussen en onderzoekscentra zijn er al. De rest is gepland of al in aanbouw. Limburg beschikt hiervoor over de LRM, de Limburgse Reconversie Maatschappij. 

Dat even terloops. En nu terug naar onze eigen wandeling.

 

Na twee kilometer liepen we in een boogje rond het voormalige mijngebouw van Waterschei. Van daar begon onze terugweg langs het steenmannetjespad dat we volgden over het eerste vlakke gedeelte. 

Om niet dezelfde weg te nemen als bij het komen, sloegen we linksaf om zo in een dreef met herfstkleurige bomen te belanden. Het zal je niet verwonderen dat de Kerkeweg ons langs de kerk van Waterschei leidde. Al die tijd was er nauwelijks verkeer en konden we gewoon op de rijweg wandelen. Enkel voor een paar plaatselijke bewoners moesten we even opzij. 

 

De totale wandelafstand was vandaag volgens Strava 4580 meter. In het Thema-Café dat tot het stadion van KRC Genk behoort was het verrassend druk hoewel er niet onmiddellijk matchen in het verschiet waren. Het is gewoon een gezellige taverne, die blijkbaar altijd volk trekt. 

 

Wandelorganisator Valère had een grote kartonnen doos mee en daarin zaten de nieuwe flyers voor het SamanaWIL-seizoen 2025. Daar zal je binnenkort méér van horen. 

Bovendien heeft hij de ambitie geuit om in de loop van volgend jaar een meerdaagse busreis te plannen voor SamanaWIL-sympathisanten. Over datum en bestemming laat ik je nog even in het ongewisse. De bekendmaking zal best door Valère zelf gebeuren. Hou het in ieder geval in het oog. Ik vermoed dat Facebook en de SamanaWIL-blog hier hun dienst zullen bewijzen.

 

Nog één wandeling staat er op het programma in 2024. Op 11 december zijn we in Aldeneik aan de boorden van de Maas. Dat is een deelgemeente van Maaseik. Voor de kenners van de streek, de startplaats is De Sjeiven Dörpel.

Daarmee weet je voorlopig evenveel als ikzelf.  De zondag voordien, 8 december, lees je er alles over in deze blog. 

Tot dan!

Thor Park Waterschei

Met de winter in zicht zien we het einde van het jaar naderen en daarmee ook het wandelseizoen van SamanaWIL. De drie laatste wandelingen zijn precies daarom letterlijk een dwarsdoorsnede van de provincie Limburg. In oktober was Haspengouw aan de beurt met Montenaken helemaal in het uiterste zuidwesten; in december zullen we eindigen in het uiterste noordoosten, namelijk aan de Maaskant in Maaseik en precies middenin liggen de Kempen. Het Thor Park in Waterschei wordt het decor voor de wandeling van de maand november. 

Thor Park 

De oude industrie van de koolmijnen en de nieuwste innovaties liggen hier kriskras door mekaar. Schachtbok, kolenwasserij en terril herinneren aan hoe het ooit was, incubatoren van Energyville, wetenschapspark en technische campussen duiden op de toekomst. Op beide mag Limburg fier zijn. Een wandelingetje door dit gebied is dan ook helemaal op zijn plaats. 

  

En wat is er beter dan een start aan de ‘heilige tempel‘ van het Limburgse voetbal, het stadion van KRC Genk, aka de Cegeka Arena. Op een woensdagnamiddag is hier meestal parkeerplaats genoeg én er is een cafetaria in het gebouw! De wandeling gaat door op 13 november om 14u00. De afgetekende nummer één van de huidige Belgische Jupiler Pro League speelt dan niet thuis en we kunnen dus ongestoord de omgeving verkennen. Het parkoers loopt volledig op verharde ondergrond en is zo goed als plat.

Bovendien zijn er onderweg voor de wandelaar leuke tussendoortjes te beleven. Er is het steenmannetjespad dat helemaal naar de top van de terril leidt aan de hand van opgestapelde stenen, de zogenaamde steenmannetjes. Wie al ooit in de Alpen gewandeld heeft, kent ze wel: de Steinmännchen.

 

We zijn natuurlijk niet van plan om met SamanaWIL boven op de terril te belanden. 

Wie of wat we wel zullen tegenkomen zijn onder andere The Arch en de Koolputter, kunstprojecten die ons ook al wijzen op het verleden en de toekomst van deze streek. 

   

 

Promotor van het eerste uur Adriën heeft de wandeling uitgestippeld, geprospecteerd en verfijnd en zal die op 13 november in goede banen leiden. Het is meteen ook zijn laatste wandeling als organisator van SamanaWIL. Zijn opvolging is al verzekerd voor 2025. Dat geldt trouwens voor mezelf ook. Het nieuwe team heeft grote ambities en is klaar met het programma voor 2025. 

SamanaWIL zal er vanaf dan enigszins anders gaan uitzien … of misschien toch niet? Een aantal wandelingen uit het verleden worden herhaald; een aantal nieuwe worden toegevoegd. Het programmablaadje is ontworpen en gaat naar de drukkerij.  

Het zal via de kantoren van Samana Limburg tijdig verspreid worden over de provincie. Maar uiteraard ga je ook in blogposts, via Facebook of misschien wel op een andere manier op de hoogte gehouden worden. Hou het in het oog! 

Woensdag aanstaande verwachten we je om 14u00 aan de Cegeka Arena. Dit keer niet om KRC Genk te zien spelen, maar wel om zelf actief te zijn. De voorlaatste wandeling van SamanaWIL in 2024 komt eraan.

Hoe was 't in Montenaken?

Vorige woensdag 16 oktober stonden we in ons dunste truitje op het Dorpsplein in Montenaken voor de SamanaWIL-wandeling van de maand. Het was inderdaad 20°C en dus kon de jas in de wagen blijven liggen. Toch stond er een fris windje dat het iets koeler liet lijken dan de weersvoorspelling had beloofd. Gelukkig bleef het droog.

Maar zei ik nu alweer Dorpsplein? Ik moet voortaan beter op mijn woorden letten. In Montenaken hebben ze namelijk geen Dorpsplein maar een Marktplein en dus kwam het gros van de kandidaat-wandelaars uit drie van de vier richtingen die op het plein uitlopen.

De GPS-gebruikers waren iets te vroeg afgedraaid naar Borlo waar ze wél een Dorpsplein hebben en wat officieel ook tot Gingelom behoort, anderen waren doorgereden op de N80 tot in Wezeren, wat ik omwille van het oude kerkje aangeraden had in deze blog en er waren er zelfs die in Gingelom de juiste afslag naar Montenaken gevonden hadden zonder GPS. 

Gaan wandelen met SamanaWIL is soms stresserend voor we goed en wel vertrokken zijn. 

 

Een andere reden tot argwaan over de locatie bij onze wandelaars: op het plein is er geen enkel café te zien. Een wandeling zonder café om af te sluiten is niet de stijl van SamanaWIL en dus was er enige geruststelling nodig. Het café zat mooi verborgen net om de hoek op nauwelijks 100 meter van het plein.  

 

Als de gemoederen bedaard waren, gingen we op pad langs de Stepsstraat waar ook de Kapel van Steps staat.  Ik kopieer even een paar zinnen uit Wikipedia over een veldslag die hier gebeurd is in de 13^e Eeuw:

 

“Volgens een legende haalden de Luikenaars een beeld van Maria uit de kerk van Montenaken en brachten het naar het slagveld. Zodra het beeld ter plaatse was scheen de zon zo hevig dat ze de ogen van de tegenstanders verblindde en de wapens neerlegden.”

 

Een zonnebril hebben wij niet echt nodig gehad. Het bleef licht bewolkt en al bij al aangenaam wandelweer. 

Een groep van veertien personen die zich samen in dezelfde richting begeven in Montenaken, wekt nieuwsgierigheid op. Enkele plaatselijke bewoners die met stoelen zaten te slepen en een boer die zijn kar aan het laden was, stopten met hun bezigheid om zich te vergapen aan onze passage. 

 

De huizen en boomgaarden werden schaarser en al na een halve kilometer liepen we in open terrein naar het meest zuidwestelijke punt van Limburg dat hier grenst aan Vlaams-Brabant en Luik. De autoweg E40 die we eigenlijk al de hele tijd hoorden en die de taalgrens vormt, kregen we in het vizier en dan volgden we de verlaten verkavelingswegen die langs moderne windturbines en een oude Romeinse graftombe, de Avernassetom, leidden. 

het drie-provincie-punt op de taalgrens

bijna rond

Na vier kilometer en negenhonderd meter bereikten we het café dat ook al een verrassing in petto had. Heel de wandelweg tot zelfs in het midden van het dorp hadden we nauwelijks een levende ziel kunnen bespeuren. Maar!  Het café zat afgeladen vol: wielertoeristen en terrasjesmensen buiten, tooghangers, kaarters en biljarters binnen. Eén van de beide biljarttafels was speciaal voor ons omgetoverd tot eretafel voor veertien personen. We waren precies hoog bezoek.

 

Zoals het de laatste tijd de gewoonte geworden is, duurde het cafébezoek even lang als de wandeling. 

Van het café tot aan onze wagens op het dorpsplein… sorry Marktplein, was het nog 100 meter. De Strava-adepten konden zo afronden op vijf kilometer alles opgeteld.

tussen Vlaanderen en Wallonië

De terugrit naar huis was voor iedereen iets simpeler dan de heenrit.  Vanaf deze meest zuidelijke gemeente van de provincie moest iedereen richting noord. 

De taalgrens in Montenaken

De taalgrens

Heb je al eens de Sahara doorkruist? Of was je mee met een poolexpeditie om de eindeloze sneeuwvlaktes te trotseren? Misschien ben je wel eens één van de grote oceanen van deze wereld overgevaren? Dan weet je wat ik bedoel met het “Grote Niets”, voor de Fransen  heet dat “Le Néant”, voor Amerikanen “The Void”, voor Australiërs “A hell of a lot of nothing”.  Wie het al eens ervaren heeft, komt met superlatieven naar huis en toch is er … niets.

Iets van die aard, of toch bijna, staat je te wachten tijdens de wandeling van SamanaWIL op woensdag 16 oktober in Montenaken. Wablieft? Montenaken? Is dat in ons land? 

 

Montenaken

Jawel! Het meest zuidelijke punt van Limburg, zelfs dieper zuidwaarts dan de Voerstreek, ligt aan de westkant van de Maas. En er is méér! Dit is ook het hoogste punt van Limburg als we de Voerstreek dit keer niet meerekenen en ook niet de terrils van de Limburgse mijnen, want die zijn er gekomen door mensenhanden: méér dan 100 meter boven de zeespiegel. 

Niet heel toevallig staan precies op de hoogste heuvelkam een hele reeks moderne windmolens die ons van energie moeten voorzien. Ook al niet toevallig komt precies hier de E40 voorbij. Voor de Limburgers uit de Kempen of de Maaskant, dat is de autoweg van Luik naar Leuven en Brussel … en omgekeerd natuurlijk. 

windmolens op de taalgrens

Wellicht kan je het al raden, dat is meteen ook de taalgrens. Een paar honderd meter méér zuidwaarts wordt Frans gesproken. Een paar honderd meter westwaarts zit je in Vlaams Brabant, méér bepaald in Landen. Wie in Gingelom de afslag naar Montenaken gemist heeft, kan in de Landense deelgemeente Wezeren nog links afslaan. Daar staat nog één van de oudste kerkjes in Vlaanderen, gebouwd in het jaar 1200, met een altaar uit de tijd van de Merovingers! Cultuurliefhebbers raad ik aan om met opzet langs daar te rijden, maar mis toch maar de wandeling niet.

 

Het zuidelijkste punt, het hoogste punt, de taalgrens, …  allemaal goed en wel, maar is er ook iets te zien in het Grote Niets? Geen bossen, geen heide, geen zandduinen, geen meren of waterlopen, geen (of bijna geen) boomgaarden, geen gebouwen, geen voertuigen, geen mensen, … In de zomer kom je nog wel langs een patattenveld, een tarweveld, een klaverveld, een maisveld, een suikerbietenveld, … en dus misschien een boer in zijn tractor. Het verandert van maand tot maand. Dit is immers een zeer vruchtbaar landbouwgebied waar 2000 jaar geleden de Romeinen de baas waren, maar zelfs die zijn er niet meer in oktober.  Waarom dan zo ver rijden om hier te wandelen? Wel, om dezelfde reden waarom je door de Sahara rijdt, of naar Antarctica vaart… de ervaring van het Grote Niets, in casu Droog Haspengouw. 

 

Je krijgt er wel een Gallo-Romeinse tumulus van 2 millennia oud voorgeschoteld, genaamd de Avernassetom naar de gemeente Avernas net aan de overkant van de taalgrens, en de langste rij moderne windmolens op Belgisch grondgebied. Limburg had ooit veel tumuli: nu nog vijftien en zes daarvan liggen op grondgebied Gingelom. Als je weer thuis bent, kan je vertellen dat je daar geweest bent en dat kan niet iedereen. 

Nog even praktisch: We vertrekken op 16 oktober om 14u00 vanop het dorpsplein van Montenaken waar er veel gratis parking is en we eindigen in een 100% authentiek dorpscafé, waar de tijd en zelfs de prijs al enige tijd niet meer is gevolgd met de rest van de wereld. Ze aanvaarden er al wel euro’s.

dorpsplein en dorpscafé

Het traject is 5,1 km lang en er zijn een drietal korte maar uitdagende klimmetjes te overmeesteren, 41 hoogtemeters in totaal. "Niets" kan je nog tegenhouden, denk ik dan.

Hoe was de Camino de Santiago 2024? : de aftermovie

De pelgrimstocht naar Santiago de Compostela 2024 van Samana zit er op.

Geen geschreven blog dit keer, maar een volledige film.

Alle beeldmateriaal  van deze Camino Frances van de voorbije twee weken  is herwerkt en maximaal gereduceerd tot een "aftermovie" van precies 15 minuten. 

Klik erop, vertel het verder, spreek ons aan, geef de link door aan wie het aanbelangt. Er zijn zeker nog veel mensen die dat willen en die dat kunnen, maar niet durven. Wij willen hen overtuigen. 

https://www.youtube.com/watch?v=TfQEXEPEenc

Op 16 oktober om 14u00 zijn we in Montenaken. Uw volgende kans om te weten te komen hoe het geweest is.

90 sec Camino: 3 okt. '24 Monte de Gozo - Santiago de Compostella

 

Dit is de grote dag dat we langs de vermaarde ingangspoort voor het eerst het Praza do Obradoiro binnentreden. Reeds van ver daar voor hoor je de Gaita-speler die ons verwelkomt in Santiago. Een gaita is een typische soort doedelzak in Galicië en de Praza do Obradoiro is het grote plein voor de kathedraal waar alle pelgrims verzamelen om hun tocht af te sluiten. 

Sommigen zullen nog verder trekken tot aan de Atlantische Oceaan in Finisterre. Die naam komt van de Romeinen en betekent het “einde van de wereld”. Ook die weg is één van de verschillende Camino’s. Opvallend, het is de enige die niet eindigt in Santiago, maar die er begint! 

Voor de Samana-pelgrims echter stopt het hier vandaag wél. Er gaat nochtans eerst nog een wandelingetje van een vijftal kilometer aan vooraf. 

 

’s Morgens zijn de koffers al vroeg klaar in Hotel Ruta Jacobea, want die moeten in Santiago afgeleverd worden tussen 7u en 10u30. Nadien wordt het centrum van de stad onherroepelijk een verkeersvrije zone. Wat er dus gebeurt is dat Michel met het busje eerst de bagage naar de Hospederia San Martin Pinario brengt en dan terugkeert om een eerste lading Samana-pelgrims tot aan Monte do Gozo te brengen. Ze kunnen ondertussen rustig ontbijten. Wie gisteren nog niet aan het Monument van de wuivende pelgrims geraakt was, kan dit best nu nog doen. Trouwens ook wie er wel was, wil misschien wel een tweede keer terug. Wie de heilige mis in de kathedraal wil bijwonen, kan dat om 12u00. We hebben geluk.  We zien de botafumeiro door de lucht zwieren. Je ziet hem op de foto hierboven of het filmclipje hier beneden: het is een wierookvat van 53 kilo!

 

De namiddag dient om de stad te bezoeken. Er zijn heel wat historische gebouwen in de Casco Viejo. Zo heet in Spanje het historische centrum van een stad. Uiteraard is de crypte van Sint-Jacob in de kathedraal een absolute must. Het is wel even aanschuiven eer we daar doorheen zijn. Verder is er in Santiago een overvloed aan restaurants, hotelletjes, souvenirwinkeltjes en vooral veel mensen van over de hele wereld die door de verkeersvrije straten slenteren.

Had Sara niet gezegd dat het nog slechts vijf kilometer wandelen was vandaag? Zo worden dat er toch iets méér. 

Zeker ook onze overnachtingsplaats zelf is de moeite waard: Hospederia San Martin Penario, deel van het gelijknamige klooster en vlak tegenover de kathedraal, is waanzinnig groot en zorgt voor slaapgelegenheid voor volk van de hele wereld. Op het binnenplein staat de laatste kilometerpaal met daarop de afstand tot de crypte van Sint-Jacob in de kathedraal, namelijk 0,135 km. 

De Camino Frances zit erop voor de Samana-pelgrims.. Sara heeft de diploma’s afgehaald en verdeeld. 

En daarmee gaan we slapen me een welverdiende “Credencial“ onder het hoofdkussen. Morgen vliegen we via Madrid weer naar Brussel.

Het laatste Youtube-filmpje, dat van dag 10 in Santiago, heb je nog te goed. Dat zijn niet 90 maar 180 seconden. 

klik op de link: https://youtu.be/JJb6aGv5wyY?si=S1tpCHI5GYSHNTsl

En bovendien is er een ‘aftermovie’ gepland,maar daar moet je nog even op wachten.

90 sec Camino: 2 okt. '24 Amenal - Monte de Gozo

Zo was dag 9 van de Camino 2024 met Samana. Klik op de link: 

https://youtu.be/cmLq4Q9A-90?si=c_EHOI-ahOAmgxLy

Of lees gewoon verder!

Wie vandaag het einde van de etappe haalt en nog de moeite heeft gedaan om Monte do Gozo te beklimmen, heeft de kathedraal van Santiago de Compostella met eigen ogen gezien … vanop afstand en heel vaag onder de regen en de mist. Er blijven morgen nog een vijftal kilometer te overbruggen vanaf Monte do Gozo, de berg van de vreugde, de blijdschap, de genoegdoening, of hoe je het ook maar wil vertalen

.

’s Morgens na het inpakken van de valiezen in Hotel O Pino en na het ontbijt brengt het busje ons naar de stopplaats van gisteren, Hotel Cafeteria Amenal. Het wordt een start in de gietende regen. En dan gaan we op weg naar Monte do Gozo, een van de hogergelegen heuvels rond Santiago.  Daarvoor moeten we eerst in een grote boog rond de startbaan van de luchthaven van Santiago de Compostella. Tot daar hebben we voornamelijk te maken met onverharde en vandaag zelfs overstroomde paden door groen gebied: (eiken)bossen, weiden, halfhoog struikgewas, …

We moeten tussen het uiteinde van de startbaan en de autoweg door en dat is behoorlijk stijgen. Eens daar voorbij is het weer bergaf tot San Paio en vervolgens Lavacolla. Ons hotel voor de volgende nacht, Ruta Jacobea, ligt aan de hoofdweg , waar we in vogelvlucht 200 meter achter door wandelen. Daarna zijn we al heel snel aan de voet van het Parque Monte do Gozo. Zoals de naam al doet vermoeden is dat bergop. De officiële stopplaats van vandaag is de Capilla de San Marcos. 

Toch kunnen enkelen zich ondanks het gure weer niet inhouden. Het golvende terrein loont de moeite van nog een half kilometertje méér op en af te wandelen met als hoogtepunt het “Monumento ao caminante”. Dat is een beeld van twee pelgrims die uitkijken over heel de stad Santiago de Compostella … als de mist het zicht niet belemmert.

Verzamelen doen we weer aan de Kapel van San Marcos van waar we terugrijden naar Hotel Jacobea in Lavacolla voor de laatste overnachting onderweg. 

De eerste aanblik op Santiago, of ten minste de gedachte eraan, heeft moed gegeven en bovendien lijkt het van daar voornamelijk bergaf. Morgen willen we op tijd vertrekken om de laatste vijf kilometers af te leggen en te genieten van onze ‘triomfantelijke’ intocht in Santiago.