Na het ontbijt moet het minibusje twee keer rijden van Sarria naar kilometerpaal 100, een twaalftal kilometer verderop om iedereen aan de start te krijgen. Zoals verwacht staan de grootste enthousiastelingen te popelen om te vertrekken, maar toch moet Sara hen aansporen om het rustig aan te doen. Er is geen haast. Een vijftal durft het aan om de hele afstand Sarria - Portomarin te voet af te leggen. Zij wachten niet op het busje. Dapper en gewaagd, want voor de namiddag is er verschrikkelijk slecht weer voorspeld. Code oranje in Galicië wil wat zeggen.
De smalle weg is heuvelachtig, wel grotendeels geasfalteerd, loopt door groene weiden, omgeven door eeuwenoude stenen muurtjes vol mos, en soms door kleine Galicische dorpjes van slechts een paar huizen.
Onderweg roepen de plaatselijke bewoners en sommige doorwinterde pelgrims ons iets toe wat we eerst niet begrijpen: ULTREYA! Dat is een aansporing om de moed erin te houden en betekent zoiets als : Vooruit maar! Nog vaker hoor je; Buen camino!.
Net voor we Portomarin als het ware kunnen ruiken, moeten we nog kiezen tussen de 'moeilijke' weg of de complementario die grotendeels langs de rijweg naar de grote brug over de rivier leidt.
Als we de rivier Miño oversteken, ligt Portomarin recht in je vizier. Geen rode loper, wel een stevige stenen trap in twee delen wacht ons op om het stadje triomfantelijk en met een finale zucht binnen te komen.
Morgen starten we vanuit het hotel te voet en wandelen we naar Hospital de la Cruz waar niet meteen accommodatie voor Samana-publiek te vinden is. Het busje brengt ons nadien terug naar Portomarin. De avondmaaltijden zijn vandaag en morgen in een restaurant in de buurt.
Filmpje bekijken? Misschien lukt het wel als de WIFI hier goed genoeg is.. Hier is de link:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten