90 sec Camino: 30 sept '24 Ribadiso - A Salceda

Vandaag verlaten we Hotel Carlos en de stad Melide en trekken verder naar Hotel O Pino, 34 kilometer dichter bij Santiago. Veel vervoer te doen, want eerst wordt iedereen in drie beurten naar Ribadiso gebracht, dan wordt de bagage gehaald om in Hotel O Pino afgeleverd te worden.  Later op de dag brengt het busje de Samana-wandelaars in drie  beurten verder door naar het hotel vanaf de stopplaats van de dag: Café Bar Pension Tasaga in A Salceda. Tussendoor wordt er ook nog gezocht naar geschikte filmlocaties en een eetgelegenheid, een afspraak gemaakt bij de fysiotherapeut voor een massagebehandeling morgen, diesel getankt in het busje, en geschuild voor de nattigheid. Die is er iets vroeger dan verwacht, maar het is niet méér dan wat miezer. De volgende dagen zien er minder goed uit met morgen 7 en overmorgen 22 liter per vierkante meter. De poncho’s moeten nog niet opgeborgen worden.

Al vrij snel na de start zijn we in de iets grotere stad Arzúa. Hier kan je allerhande voorraad opdoen, je haar laten knippen, een nieuwe bril kopen, een terrasje doen, een apotheek opzoeken, …  Wie echter de gele pijlen of andere aanduidingen van de Camino volgt, loopt voorbij aan dat alles, want die ligt heel rustig parallel aan de hoofdstraat. Iedereen wijkt hier dus heel even van af. 

Voorbij Arzúa is het vrij heuvelachtig, maar er zijn genoeg barretjes om even te verpozen. Cafe bar Tasaga in Salceda is het eindpunt van de dagetappe. Her hotel ligt nog zes kilometer verderop. Morgen komen we terug naar Tasaga voor de start van dag 8.

Misschien kijk je wel liever een filmpje?  Dan heb je hier een korte impressie in 90 seconden van dag 7.

Klik op de link:

https://youtu.be/fazp-aJpTCw?feature=shared

90 sec Camino: 29 sept. '24 Melide - Ribadiso

 

 Wie liever kijkt dan leest, begint best met een klik op deze link voor dag 6:

https://youtu.be/R__Z7bvhpOg?feature=shared 

De eerste nacht in Hotel Carlos heeft deugd gedaan. ‘s Avonds zijn we hier terug. Vandaag is er een kans om Melide iets grondiger te exploreren. Het is zondag en dus is er de wekelijkse zondagsmarkt. De kerk San Pedro op de Praza do Convento is een klein ommetje waard. De Capela do Carme met het nabijgelegen kerkhof liggen langs de Camino. We raden iedereen aan om hier heel even een kijkje te nemen. Het is trouwens flink bergop en dus kan een eerste rustpauze deugd doen.

Wie een beetje Spaans kent, zal opgemerkt hebben dat de plaatsnamen niet 100% Spaans klinken.  Het Galicisch, of anders gezegd Galego, is een mengeling van Spaans en Portugees. Ook zijn veel kranten en tijdschriften in het Galego en als we de locals horen praten onder mekaar, is het  overduidelijk. Dit is een mengtaaltje.

Stempeltjesverzamelaars!

Twee kilometer voorbij Melide passeren we kilometerpaal 50, halfweg dus voor Samana. We verdwijnen weer voor een tijdje in de groene natuur. Op een zeker ogenblik splitst de weg zich. Wie langs links gaat, maakt een eerder saaie maar gemakkelijke omweg, rechts gaat via de door mensen geconstrueerde oversteekplaats van het beekje Catasol: geen brug maar wel hele grote stapstenen. Zelfs de meest fervente pelgrim neemt hier zijn tijd voor een foto.

 In Boënte bereiken we de hoofdweg opnieuw. Die steken we over en nadien nog een keer.

De rijweg kronkelt door het heuvellandschap. De pelgrims gaan zo rechtdoor mogelijk doorheen bossen en groene weiden. Uiteindelijk bereiken we het Middeleeuwse brugje van Ribadiso, waar het busje ons komt ophalen. Op het terras van Meson Ribadiso kan een eerste lading van drie Samana-wandelaars terugrijden naar Hotel Carlos in Melide voor een tweede welverdiende nacht, weliswaar na een gesmaakt driegangenavondmaal. Het busje komt nog eens terug om de volgende vijf wandelaars naar het hotel te brengen en nog een derde keer voor de overblijvers. De timing klopt wonderwel. Iedereen is op tijd om Pogacar wereldkampioen te zien worden. Morgen is Ribadiso de vertrekplaats van dag zeven en zullen de koffers naar Hotel O Pino gebracht worden.

90 sec Camino: 28 sept '24 Palas de Rei - Melide

Klik op de link als je liever kijkt dan leest:

https://youtu.be/CfHlTjZ1xWw?si=BWNwBdUq7LY9aoER

Doe wel nog even de reclame weg.

Wie gisteren te voet naar het centrum van Palas de Rei gegaan is of terug, kan vandaag met het busje naar het centrum om van daar te vertrekken. Maar zo zijn de Samana-pelgrims niet. Alleen Dominiek die iets moeilijker te been is, rijdt mee. De anderen gaan een tweede keer te voet vanaf Hotel Alda. Het verschil is grosso modo veertien kilometer of vijftien kilometer. 

 

Met vijftien kilometer is dit de grootste afstand van de hele tocht. Al snel blijkt dat het terrein een beetje van alles wordt: asfalt, grind, plaveien, aarde, … maar eerst gaat het door Palas de Rei, daarna nu eens langs de grote weg, dan weer door het bos. 

Michel permiteert zich met het minibusje een zijstap langs het Castelo do Pambre, dat er altijd mysterieus uitziet als de mist net is opgetrokken.

Na een flinke portie natuur komen we door Leboreiro en Furelos en dat zijn fotogenieke dorpjes. Leboreiro heeft een pleintje met een stenen kruis en honderd meter verderop een oud kerkje. In Furelos is de Middeleeuwse brug San Xoan de moeite waard voor een fotostop. We moeten er trouwens over.

Nog één kilometer is het tot Hotel Carlos, onze volgende overnachtingsplaats! Hotel Carlos ligt langs de hoofdweg die recht naar Melide leidt. 

Melide centrum ligt nog één kilometer verderop en is een stukje groter en drukker dan de stadjes en dorpjes die we tot nu toe gezien hebben. Wie nog fut heeft, kan er vandaag naartoe. Een bezoekje kan ook nog morgen of zelfs overmorgen, want we blijven hier twee nachten. De Camino Frances loopt er trouwens middendoor. En bovendien is de Camino Promitivo hier komen aansluiten. 

Foto geleend van Marina

Her prima weertje nodigt al de hele namddag uit voor een terrasje  … en zelfs méér dan één.

 

90 sec Camino: 27 sept. '24 Hospital de la Cruz - Palas de Rei

Wie liever leest, blijft op deze post, wie liever kijkt, gaat naar: https://youtu.be/uhPgAIX8qU4?si=sR8WcjVfqvl1k9PX

De tweede nacht in Hotel Ferramenteiro in Portomarin voor de start van wandeldag  drie van Hospital da Cruz naar Palas de Rei is goed verlopen. Ongetwijfeld is dit  een goede gelegenheid om nog eens een kort ommetje te maken in Portomarin, namelijk voor een groepsfoto. De grote letters zijn hier ideaal voor.

In drie beurten brengt het busje ons naar de stopplaats van gisteren: Hospital da Cruz. Wie denkt van iets langer onderweg te blijven, vertrekt eerst. De “snelle” wandelaars kunnen mee met de volgende beurten. Dat maakt dat de afstand tussen onze wandelaars heel beperkt blijft en ze mekaar iets vaker tegenkomen. Maar ook nu weer is er voor niemand haast. Het zijn wel een paar kilometer meer dan gisteren.

Het weerbericht zegt dat het vandaag zal opklaren. Op de buienradar zien we dat we tussen de regendruppels door lopen. Een spatje regen of wat miezer kunnen bij momenten nog voorkomen.

De Camino voor voetgangers loopt vandaag grotendeels links van een geasfalteerde weg met weinig ander verkeer behalve dan de ‘pelgrims op de fiets’.  Enkele keren blijft het pad niet langs de weg en gaat enkele tientallen meters verder parallel lopen aan de rijweg. We komen langs enkele ‘cruzeiro’s, dat zijn grote stenen kruisen, vrij typisch voor Galicië.  Net voor we Palas de Rei bereiken, slaat de weg links af over niet al te platte plaveien. Niemand hoeft zich zorgen te maken van de weg te verliezen. Om de haverklap staan er gele pijlen en Vieira’s afgebeeld. 

De vieira is de Sint-Jacobsschelp die de voornaamste leidraad is voor de Camino. 

En trouwens, nergens anders geldt nog meer de stelregel ‘Go with the flow’. Drijf mee met de stroom pelgrims voor en achter u.  Anderhalve kilometer voor het centrum van Palas de Rei, moeten we wel even opletten. De houten bungalows rechts zijn onze overnachtingsplaatsen voor de volgende nacht. Dit is Hotel Alda.

Voor het avondeten moeten we nog door tot het centrum waar we terecht kunnen in restaurant Folgueira. Wie genoeg gewandeld heeft, gaat met het busje. Wie er niet genoeg van krijgt, gaat te voet. Idem voor de terugkeer. 

Morgen wisselen we weer van hotel, dit keer zonder personenvervoer. We gaan naar hotel Carlos in Melide.

 

90 sec Camino: 26 sept '24 Portomarin - Hospital de la Cruz

Wandeldag twee begint vanuit het Hotel Ferramenteiro in Portomarin. Geen bagage in te pakken vandaag want we komen hier deze namiddag terug voor een tweede overnachting. We steken eerst een zijarm van de rivier Miño over en wandelen dan behoorlijk stijgend door bosrijk gebied naar hogergelegen gebied.

's Morgens bezorgt de regen van cycloon Aitor ons een speciale mysterieuze sfeer, de sfeer waar Galicië bekend voor is. Het was wel heftig bij momenten. Die regen trekt weg overdag als de zon een beetje kracht krijgt en de aarde gedeeltelijk opdroogt. Tot het dorpje Gonzar kunnen we wel uitrusten aan picknicktafeltjes onderweg, maar terrasjes of café's zijn hier een zeldzaamheid. Wat je wel te zien krijgt en vrij specifiek is voor Asturias en Galicië zijn enkele horreo's.  Dat zijn smalle maïs- of graanschuren op palen om het ongedierte buiten te houden. De ‘Samana-pelgrims’ poseren hier voor de grootste.

Zo gaan we er nog veel tegenkomen. Heel af en toe moeten we ook rekening houden met de "peregrino's" per fiets of zelfs per paard. 

Sommigen gebruiken ook de onverharde wegen en kunnen vooral in de bergaf hogere snelheden halen dan de voetgangers. 

Een drietal kilometer voorbij Gonzar kunnen de dappersten onder ons een smal stijgend zijpaadje nemen naar de ruïnes van Castromayor, een nederzetting uit het IJzeren tijdperk op de top van de heuvel. Het is een beetje klimmen, maar alleen al voor het uitzicht op de Camino en de verre omgeving is het de moeite waard. De stopplaats van vandaag is slechts anderhalve kilometer verder, Hospital da Cruz. Het pad tot daar loopt wel over onverharde weg of ongelijke ruwe tegels. Hospital da Cruz is niet veel meer dan een kruispunt van wegen. De Taberna do Camino is een onvermijdelijke stop voor iedere pelgrim.  Die gaat ofwel nadien nog verder door, logeert de volgende nacht in één van de plaatselijke albergues of keert zoals wij terug met een busje naar Portomarin.  

De etappe van morgen brengt ons in het stadje Palas de Rei: Dat betekent een paar kilometers méér dan vandaag maar wel nauwelijks nog klimmen. Ondertussen is iedereen goed ingelopen en groeit het vertrouwen en de vriendschap.

Als je liever kijkt dan leest, klik dan op de link:

 https://youtu.be/blowvRiY0MU?si=xK7iZebGcPk-RNXX

Tot morgen!

90 sec Camino: 25 sept '24 Sarria- Portomarin

We waren gisterenavond op tijd in bed in Hotel Roma in Sarria. Iedereen was immers de dag voordien al vroeg op. Goed uitgeslapen zijn is van belang als je de eerste stappen wil zetten op de Camino Frances. De wandelaars hebben van de VV's Jan en Sara hun 'Credencial del peregrino' gekregen. Dat is wat we bij SamanaWIL ons getrouwheidsboekje noemen. De bedoeling is van onderweg minstens twee stempels per dag te verzamelen over de laatste honderd kilometer van de Camino. 

Na het ontbijt moet het  minibusje twee keer rijden van Sarria naar kilometerpaal 100, een twaalftal kilometer verderop om iedereen aan de start te krijgen. Zoals verwacht staan de grootste enthousiastelingen te popelen om te vertrekken, maar toch moet Sara hen aansporen om het rustig aan te doen. Er is geen haast.  Een vijftal durft het aan om de hele afstand Sarria - Portomarin te voet af te leggen. Zij wachten niet op het busje. Dapper en gewaagd, want voor de namiddag is er verschrikkelijk slecht weer voorspeld. Code oranje in Galicië wil wat zeggen.

De smalle weg is heuvelachtig, wel grotendeels geasfalteerd, loopt door groene weiden, omgeven door eeuwenoude stenen muurtjes vol mos, en soms door kleine Galicische dorpjes van slechts een paar huizen.

Onderweg roepen de plaatselijke bewoners en sommige doorwinterde pelgrims ons iets toe wat we eerst niet begrijpen: ULTREYA! Dat is een aansporing om de moed erin te houden en betekent zoiets als : Vooruit maar! Nog vaker hoor je; Buen camino!.

Net voor we Portomarin als het ware kunnen ruiken, moeten we nog kiezen tussen de 'moeilijke' weg of de complementario die grotendeels langs de rijweg naar de grote brug over de rivier leidt.

Fotograaf is Sara

Als we de rivier Miño oversteken, ligt Portomarin recht in je vizier. Geen rode loper, wel een stevige stenen trap in twee delen wacht ons op om het stadje triomfantelijk en met een finale zucht binnen te komen. 

Nog even naar links en dan melden we ons aan in het heel recente Hotel Ferramenteiro, net iets voorbij Albergue Ferramenteiro. Hier slapen we twee nachten. Niet erg dus als we de eerste dag geen zin meer hebben om het stadje te bezoeken. Maar Sara denkt toch dat we er zeker eens doorheen moeten wandelen. 

Morgen starten we vanuit het hotel te voet en wandelen we naar Hospital de la Cruz waar niet meteen accommodatie voor Samana-publiek te vinden is. Het busje brengt ons nadien terug naar Portomarin. De avondmaaltijden zijn vandaag en morgen in een restaurant in de buurt.

Filmpje bekijken? Misschien lukt het wel als de WIFI hier goed genoeg is.. Hier is de link:

 https://youtu.be/IqcDvRoAQ5Q?si=Dl8UsFmYg3d9NyPe

90 sec Camino: 24 sept '24 De heenreis

Het is vroeg opstaan voor de deelnemers van de Samana-pelgrimstocht naar Santiago de Compostella op 24 september 2024. De vlucht van Iberia naar Madrid vertrekt al om 7u10 en dus is het verzamelen geblazen in de vertrekhal van Zaventem luchthaven omstreeks 4u00 's morgens. Veertien enthousiaste deelnemers staan klaar voor een avontuur dat vele thuisblijvers willen meemaken, maar niet echt durven. Dat zijn: Sara, Nieke, Leen, Chris, Jan, Rie, Dominiek, Chrisje, Oliver, René, Michel, Fons, Christine en Maria. 

Toch is dit iets waar niemand schrik voor moet hebben. Dat zullen deze veertien de volgende dagen bewijzen op de Camino Frances. 

Zij wandelen vanaf morgen de laatste honderd kilometer van de oorspronkelijke Sint-Jacobsweg. 

De aansluitende vlucht van Madrid naar Santiago en daarna de rit met een huurbusje en enkele taxi's naar vertrekplaats Sarria neemt een groot stuk van de namiddag in beslag. De volgende dagen zullen als volgt verlopen: Met het busje worden de passagiers, waar nodig, volgens een vastgelegd schema vervoerd naar de vertrek- en/of aankomstplaats en de bagage wordt naar het volgende hotel gebracht. De pelgrims hebben een ganse dag om 12 à 15 kilometer af te leggen. De weg is goed aangeduid, er is volk van de hele wereld onderweg in dezelfde richting, en wat er ook bijhoort is af en toe een terrasje, een babbeltje met de Chileen, Canadees of Zuid-Afrikaan die dezelfde weg op gaat, misschien ook eens schuilen voor de regen, een fotostop, genieten van het uitzicht,... Het hoort er allemaal bij en je hebt helemaal geen haast. 

Maar er is toch één factor die veel in de war kan sturen: het weer! In Galicië durft het al eens te regenen en de prognose voor de eerste twee wandeldagen zijn onheilspellend. 12 graden Celsius en een Atlantische storing zijn op komst. Zo worden de deelnemers getest op hun karaktersterkte. Sara en Jan kunnen zich best nog snel omscholen tot "mental coaches". Woensdag zou het nog te doen zijn in de voormiddag, de namiddag wordt kletsnat. Donderdag is het net omgekeerd: voormiddag pletsende regen, namiddag ik iets beter.

Als de techniek en de timing het toestaan, krijg je vanaf nu (bijna) dagelijks een verslag van de gebeurtenissen en een youtube-filmpje in deze rubriek 90 seconden Camino

 https://youtu.be/a1Yit6tIoE0?si=f_vc2v9Hh5RMk-Vj

Hoe was't in Diepenbeek?

De nazomer was voorspeld, de nazomer is er gekomen. In Diepenbeek, meer bepaald in Lutselus, scheen op 18 september de zon en ging het kwik boven de 20°C, toen de kandidaat-wandelaars van ons SamanaWIL-clubje de parking aan het Onze-Lieve-vrouwplein opreden. Het hondstrouwe kliekje was er al vroeg bij. Alle drie de wandelorganisatoren van SamanaWIL gaven present. 

Na de hartelijke begroeting volgde het afstempelen van de getrouwheidskaart en dan konden we op weg gaan. Op het laatste nippertje verschenen nog een paar habitués die het Onze-Lieve-Vrouwplein niet teruggevonden hadden in hun GPS. 

    

Het traject was dit keer niet door SamanaWIL uitgezocht. We volgden het bestaande rolstoeltoegankelijke traject dat plaatselijke wandelclub van Café De Schoverik en de gemeente Diepenbeek uitgewerkt hadden. 

Pomperikvijver

Dauteweyers

De wandeltochtbeschrijving van vorige week in deze blog werd probleemloos gevolgd: eerst door de terreinen van Sint-Gerardus, dan naar de Pomperikvisvijver, vervolgens naar de Dauteweyers, dan door het bewoonde gedeelte van Lutselus om ten slotte uit te komen aan het café voor de “nabespreking”. Uitbater Hein was op verlof maar had een vriendelijke dame gevraagd om speciaal voor onze “wandelclub” open te maken gedurende een paar uurtjes. Je kan je wel voorstellen wat er gebeurt als het terras van een café goed gevuld is. Dan komt er nog méér volk opdagen. De mevrouw moest alle terrasjesmensen noodgedwongen verzoeken van om 17u00 te vertrekken en zo gebeurde het.

Café De Schoverik

Toch was er nog iets bijzonders aan deze wandeling. De deelnemers werden van bij de start verwittigd dat ze onderweg moesten blijven lachen en op hun woorden passen, want dit keer zou ik niet alleen foto’s nemen maar ook filmpjes maken. Zij waren immers de testcase voor de komende Samana-reis naar Santiago de Compostella, waar ik van plan ben om korte impressies van de dag op deze blog te posten. Of het gaat lukken hangt van vanalles af: genoeg tijd, overal internet, toestemming om te filmen, vlot verloop, … Het moet gebeuren met een oude tablet en een iets minder oude smartphone. De blog zal nog wel lukken, het dagelijkse filmpje…   misschien. 

Link naar filmpje Dauteweyers 18 sept  

Het resultaat van de Dauteweyerswandeling zou je hier moeten kunnen zien. Klik op de link hierboven.  Ik twijfel eraan dat ik ginder zoveel tijd zal hebben als ik nu ervoor nodig gehad heb.  

Toch ben ik een paar dagen vroeger dan anders om het te publiceren, want ik moet ook mijn valies nog maken. 

Montenaken

Volgende wandeling is op 16 oktober in Montenaken. Als je dan niet te hard wil verschieten, zoek dan nu al maar eens op waar dat ergens ligt. 

De Dauteweyers in Diepenbeek

 In september kunnen we al spreken van de nazomer. ’s Morgens is het nog een beetje fris, maar de namiddag kan best wel aangenaam worden. We rekenen dus ook dan nog op goed weer, een leuke wandeling en misschien wel een gezellig terras ter afsluiting. 

Café De Schoverik

Voor 2024 had SamanaWIL zich voorgenomen om iets meer in het centrum van de provincie te blijven en dat is te merken aan de programmatie in de zomermaanden: Herkenrode, Lutselus en zelfs Maasmechelen en het Thor Park Waterschei liggen ergens halfweg tussen zuid en noord. 
U zei? Lutselus?
 

Lutselus centrum

Inderdaad, Lutselus! Dat is een parochie van Diepenbeek waar de wandeling van september doorgaat, 18 september om precies te zijn en nog wel om 14u00. Het moet zo ongeveer het geografische centrum van de provincie zijn of toch heel dichtbij. 

 

Lutselus kwam nogal spectaculair in het nieuws toen op kerstnacht van 2010, enkele uren na de middernachtmis, de kerk instortte door het gewicht van de sneeuw. Gelukkig alleen maar stoffelijke schade en Lutselus kreeg zeven jaar later een nieuw gebedshuis. Dat is het Ontmoetingscentrum Lutselus geworden waar we langs zullen wandelen. Zoals je kan zien, brengen de SamanaWIL-wandelingen je niet alleen iets bij over de Limburgse natuur, maar ook over de cultuur en de geschiedenis van onze provincie. 

 

Dan moet je alleen nog maar de vertrekplaats weten. Als je soms al eens via de N76 voorbijrijdt, dan zie je aan de oostkant richtingwijzers staan naar Sint-Gerardus en daarnaast Woonzorgcentrum De Visserij. Om er te geraken rij je best langs de Visserijstraat, al de rest is éénrichting. Zo kom je op het Onze-Lieve-Vrouwplein. Hier is een reuzegrote parking en dat wordt de vertrekplaats.

 

Je bent zonet voorbij Café De Schoverik gereden. Dat is de thuisbasis van de Diepenbeekse wandelclub en dat wordt op 18 september hopelijk ook de plaats van de nabespreking.

Maar eerst een rondje langs de Pomperikvijver en de Dauteweyers. De wandelclub heeft een rolstoeltoegankelijke wandeling uitgestippeld en die is onderweg aangeduid met gele ruitjes. 

We hebben voor één keer niet geprobeerd om qua traject slimmer te zijn dan de plaatselijke club.

Eerst zoeken we onze weg over de terreinen van Sint-Gerardus en dan steken we de N76 over, of beter gezegd, we gaan eronder door. 

Sint-Gerardus

De Pomperikvijver heeft meestal wel enkele verwoede vissers aan zijn oever en is bij mooi weer fotogeniek.  

     

Dan gaat het richting Dauteweyers. Dit is inderdaad een van de meest zuidelijke wijers (=waterbekkens) van het Midden-Limburgse merengebied waartoe ook De Maten in Genk en de vijvers van Bokrijk behoren. De Dauteweyers en Caetsweyers zijn echter afgesneden van de rest door het Albertkanaal. 

Ondertussen geasfalteerd, maar geen gemotoriseerd vervoer.

Via de bewoonde wereld van Lutselus keren we terug naar de startplaats en kunnen we plaatsnemen in Cafe De Schoverik of als het weer het toelaat, misschien wel het terras. Heb je gemerkt dat ik iets eerder gezegd heb: “hopelijk”.

De patron is immers op vakantie en de zaak is drie weken dicht in september. Maar speciaal voor SamanaWIL zou hij iemand optrommelen om die namiddag voor ons open te maken tegen dat we rond zijn met onze wandeling. 

Wandelclub en Café De Schoverik

Daarom vind ik het dit keer nog meer dan anders van belang dat er wat volk opdaagt.

Niet alleen voor het café natuurlijk. De wandeling is nog net iets belangrijker, maar het helpt voor onze reputatie.  Tot woensdag!

De Dauteweyers in Diepenbeek