Hoe was 't in Wilderen?

Catastrofe in de maak op woensdag 17 april jongstleden! Bij het optrekken van de rolluiken ’s morgens was het zes graden Celsius, pletsende regen, een gure noordenwind en een voorspelling dat het een hele dag zou duren met in de namiddag hagelbuien als toetje. Dat was wat we op de radio te horen kregen tijdens het ontbijt. Geen goede vooruitzichten voor de wandeling van SamanaWIL in Wilderen. 

Gasthof De Statie Wilderen

Maar het annuleren via Facebook was zeker geen garantie dat we nog iedereen konden bereiken. Het stond echter wel in de sterren geschreven dat er weinig volk zou opdagen. Dus trokken Valère en ik met de moed der wanhoop naar Gasthof De Statie in Wilderen. Om half twee zat de zaak eigenaardig genoeg behoorlijk vol, ten minste binnen, want het terras was helemaal verlaten. Het bleken allemaal gasten te zijn die er kwamen lunchen. Even later trokken ze hun warme jas aan en werd er plaats gemaakt voor de zeldzame fietser of wandelaar die in de namiddag toch zou opdagen. Net voor twee uur zagen we enkele SamanaWIL-habitués binnenvallen en keerden we uit voorzorg het normale tijdschema om: eerst het café en daarna, als de weersomstandigheden het zouden toelaten, de wandeling.

 

fietspad naar Zoutleeuw

Om kwart over twee was het zo ver. Weliswaar hingen er donkere dreigende wolken boven Haspengouw en het Hageland, maar de regen was gestopt.  We konden nog altijd de wandeling inkorten indien nodig en daarom gingen we op pad langs het fietspad dat naar Zoutleeuw leidt. De eerste kilometer verliep met een frisse tegenwind. Dus werd de jas tot boven dichtgeritst en werd het tempo lichtjes opgedreven om warm te krijgen. 

Fietspad nat, paraplus en jassen toe

Zoals te verwachten bij dit weer was er nauwelijks een tegenligger te voet of op de fiets te bespeuren. Dat is in normale omstandigheden bij de minste zonnestraal al meteen anders. Vandaag niet dus!  

Grens Limburg - Vlaams-Brabant

Tot onze eigen verbazing bleef de regen uit en éénmaal de bocht genomen rond het St.Odulfuskerkje in Halle-Booienhoven, kregen we de wind in de rug. Terwijl we ieder moment wat neerslag hadden verwacht, gebeurde precies het omgekeerde. Langzaamaan verscheen onze eigen schaduw voor onze voeten.

St.Odulfuskapelletje Halle-Booienhoven

 De zon kwam lichtjes piepen. De aangekondigde veldweg met gaten en putten was, zoals gevreesd, vandaag bedekt met plassen en modder. De meegenomen paraplus dienden deze keer niet voor nattigheid uit de lucht. Ze bleven toe en dienden enkel om te peilen hoe diep de plassen waren. Toch was dit het mooiste stukje qua uitzicht. 

bloesems in gevorderde staat

Appel- en perenbloesems, koolzaadvelden en zelfs de wijngaarden van wijndomein “Gloire de Duras” zagen er iets kleurrijker uit onder de timide zonnestralen. Ondanks de voorspellingen werd het onwaarschijnlijke bewaarheid.

Koolzaadvelden

Zes kilometer na ons vertrek bereikten we opnieuw Gasthof De Statie zonder ook maar één druppel regen op onze hoofden. Omdat we het verdiend hadden en ook wel uit pure gewoonte zijn we nog een tweede keer binnengewandeld in De Statie voor de traditionele “nabespreking”. 

Staaien in zicht

Volgende maand zijn we in het noorden van de provincie, namelijk in Hechtel-Eksel voor een wandeling “door de bomen”, één van de toppers van het Limburgs toerisme. Woensdag 15 mei is de datum. Valère gaat het traject nog eens reëvalueren en misschien wel een andere vertrekplaats voorzien. Die verneem je later.

"Door de bomen"

Het zal zeker al een beetje warmer zijn dan tijdens de aprilwandeling en verder kan ik hem alleen maar even droog weer toewensen als wij vandaag gehad hebben. Noord-Limburg zorgt meestal veel gemakkelijker voor geïnteresseerde wandelaars. Hoewel veel Noord-Limburgers hier met de ogen dicht hun weg kennen en met de vingers in de neus “door de bomen” fietsen, denk ik toch dat ze dan weer present zullen zijn om met fierheid hun eigen streek alle eer aan te doen. Ik gok op minstens twintig deelnemers. We zullen het weten op 15 mei om 14u00. 

Bloesemtijd in Haspengouw

Bloesemtijd! En dan denken we meteen aan Sint-Truiden en Borgloon en alles daarrond. Kilometerslange fruitboomgaarden vol witte bloemetjes op ooghoogte en op de verkavelingswegen hele slierten fietsers die het spektakel komen bekijken.

Grens Limburg-Vlaams-Brabant, of anders gezegd, Haspengouw-Hageland

Als het een beetje meevalt - dat betekent: als het niet te hard stormt de dagen voordien -, dan is het dat wat SamanaWIL te bieden heeft op woensdag 17 april. Maar ik moet er meteen bij zeggen. Die datum is al wat laat voor de bloesems want zeker de vroegbloeiers zijn extra vroeg dit jaar en bovendien is het maar gedeeltelijk bloesemtocht. De eerste kilometers van de wandeling verlopen op de grens van Vlaams-Brabant en Limburg en daar zien we eerder weiden en akkers. Tienen is immer niet meer ver en daar hebben ze liever suikerbieten dan appels en peren.  

Na Rijkel en Hoepertingen de voorbije jaren, twee deelgemeentes van Borgloon, gaan we dit jaar naar een stukje Sint-Truiden ‘op den buiten’. Helemaal ten Westen richting Zoutleeuw zijn we zo in Wilderen, een laatste stukje Haspengouw naast het Hageland. Wilderen is ondertussen méér bekend voor zijn artisanale brouwerij dan voor de bloesems, maar toch is dit het Haspengouw dat je gezien moet hebben. Waarschijnlijk heeft de naam van de gemeente ook onze keuze bepaald. Wie met SamanaWIL wandelt, moet ook eens in WILderen geweest zijn. 

 

Méér dan 130 jaar geleden hadden ze in Wilderen een station. Dat was een halte op een voormalige spoorweg tussen Tienen en Tongeren. De rails zijn verdwenen en alleen het stationsgebouw is overgebleven. Tegenwoordig is dat Gasthof-Brasserie De Statie en wordt dit het vertrekpunt van onze wandeltocht. Er is parkeerplaats aan de rechterkant en achter het gebouw. Links staat er nog een treinwagon en is er een goed-weer-terrasje. De gemakkelijkste manier om het te vinden als je niet van de streek bent, is de weg van Sint-Truiden naar Tienen te volgen tot precies aan het bord ‘Provincie Vlaams-Brabant’ en daar rechtsaf te slaan. Dan zit je meteen in de juiste straat, de Wilderenlaan.

 

Daar begint een fiets- en wandelpad dat al na een kleine kilometer de grens van Vlaams-Brabant en Limburg oversteekt. De St.Odulphuskerk is al van ver te zien en dat is eigenlijk Halle-Booienhoven wat we voor één keer oogluikend en goedbedoeld bij Limburg zullen rekenen. De boomgaarden en akkers wisselen mekaar af. 

Een ommetje aan de kerk voorbij en langs de nabijgelegen Sint-Odulphuskapel brengt ons via een paar boerderijen op een rijweg waar we eventjes het fietspad zullen gebruiken over ongeveer 350 meter. Dan verdwijnen we weer tussen akkers en weiden over een zeer verweerde veldweg met putten en bij regenweer plassen waar we ons zigzaggend een weg doorheen banen. 

Je zou gaan denken dat er sinds de tijd van de Romeinen niks meer aan gedaan is, maar je kan hier en daar nog zien dat er ooit asfalt gelegen heeft. Zware landbouwvoertuigen en regen hebben meer erosie toegebracht dan de bezettingslegers van de laatste tweeduizend jaar.

Kasteeldreef naar Duras

Via de Kasteeldreef keren we terug naar ons beginpunt. De andere richting had je recht naar het Kasteel van Duras geleid, maar dat is voor deze wandeling net iets ver.  Wat je wel gaat ontwaren aan de horizon is één groot gebouwencomplex met de naam Staaien. 

Als je van ten Noorden de autoweg E313 komt en geen idee hebt wat dat betekent, moet je komen meewandelen. 

We zeggen het je als je daar bent. Hiermee zitten er zo al 6 kilometer in de benen of de rolwagenwielen; dus tijd om halt te houden voor een verfrissing in de Statie van Wilderen. Proost.