De weersvoorspelling voor 16 augustus was perfect: veel zon, 23°Celsius, nauwelijks wind en af en toe enkele onschuldige mooiweerwolkjes. Voor wie in Noord-Limburg woonde was er geen vuiltje aan de lucht. Wie ten zuiden van het Albertkanaal woonde, keek die morgen eerder bedrukt. Daar viel in de voormiddag een miezerregen die net iets te lang duurde.
Gelukkig klaarde het tijdig op en konden ook zij met een gerust gemoed richting Kattenbos in Lommel, waar een petje en een zonnebril goed van pas kwamen. De aanmeldingen vooraf waren veelbelovend geweest en dus was het geduldig afwachten. En zoals al die vorige keren, daagden er nu deelnemers op die niet aangemeld waren en ontbraken anderen die wél aangemeld waren. We haalden uiteindelijk vlot 22 deelnemers, een aantal dat ook al aan de positieve zijde van ons streefdoel lag.
Stipt om twee uur leidde wandelorganisator Valère het peloton langs de vlinders van het Vlinderpad om al snel in bloeiend heidegebied te belanden. Sommige Limburgers worden helemaal lyrisch als ze de purperen hei zien en dat was dit keer niet anders.
De 950 meter over zandgrond was geen enkel obstakel voor de rolwagenrijders. Misschien lag het pad er beter dan gewoonlijk bij of misschien zijn onze Kempische deelnemers dit soort terrein gewoon? Het blijf me verbazen dat het telkens zonder complimenten overbrugd wordt alsof ze daar dagelijks voorbijkomen.
Eénmaal moesten we de hoofdweg oversteken om meteen nadien op de Duitse militaire begraafplaats te belanden. Scroll even terug naar 6 augustus om te lezen wat ik daarover schreef.
Ter vervanging van De Vijf Linden had Valère toch wel plaats laten voorbehouden op het terras van de cafetaria bij de ingang van de begraafplaats zodat we uiteindelijk toch onze traditionele “bespreking” konden houden.
Normaal heeft iedereen dorst na zo’n wandeling en zie ik al eens de supersterren onder de Belgische bieren Duvel en Leffe op de tafels verschijnen. Hier was dat enigszins anders. De biertjes op de menukaart heten hier ‘Oudstrijder’ of ‘Paeschendaele’ van ‘t vat. Puur toeval waarschijnlijk?
De pauze op dit terras duurde opvallend langer dan gewoonlijk maar we zijn wel allemaal tesamen en heelhuids terug op pad kunnen gaan.
We waren vanaf daar in een recordtempo weer aan de beginparkeerplaats en toen kon de afscheidsceremonie beginnen. “Het Is weer fijn geweest!”, “Hou je goed”, “tot de volgende keer”, “wanneer zien we je weer?”, “in Hamont-Achel breng ik mijn zus mee”, … en dan werden de troepen ontbonden.
Even later was er weer veel plaats op de parking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten