Hoe is 't geweest in Halen?

Vorige woensdag is de wandeling van SamanaWIL van de maand juni in de beste omstandigheden doorgegaan. De zon scheen in volle glorie, de Helmen lagen er nog altijd te schitteren, en de opkomst was boven de verwachting. Hoewel we de dagen voordien natuurlijk wel al een vermoeden hadden van het aantal deelnemers, was het toch steeds afwachten wie er de dag zelf zou opdagen op het marktplein van Halen. 

Wandelbegeleider Adriën was net begonnen aan zijn inleidende speech toen er een berichtje kwam van Veronica, onze promotor van SamanaWIL in Hasselt, “dat ze het niet ging halen in Halen”. Ze was nog in Brussel op het vertrekuur. Dat betekende uitgerekend één afwezige dus van al de vooraf aangemelde deelnemers. En vermits we precies aan haar moeten bewijzen wat we in petto hebben, blijft er nu niks anders over dan onszelf lof toe te zwaaien in deze blog.

Ons pelotonnetje bestond uit een perfecte mix van valide en minder mobiele mensen. Een deel kenden we al van de voorbije wandelingen of van de Samana-vakanties en enkelen waren compleet nieuw. Het parkoers dat Adriën voor ons had voorzien voldeed volledig aan onze doelstellingen: tussen de drie en de vijf kilometer lang, verharde ondergrond, zo goed als plat, ook nog iets te zien onderweg en een terrasje op het einde. 

                       

Maar daar bleef het niet bij. Ik denk dat er een nieuwe gewoonte ontstaan is deze week: Net zoals vorige maand aan de zwevende kapel in Helshoven was er gezorgd voor een drankje bij het keerpunt van de wandeling en dat waren dus nu de Zilveren Helmen van Halen. 

Maar! Om ons aangenaam te verrassen was Adriën uitermate bij de pinken geweest om niet zo maar witte wijn en fruitsap boven te halen. Die waren dit keer warempel koel gehouden in een frigobox! Je moet er maar aan denken op voorhand! Wat moeten we nog verzinnen om dit te overtreffen of zelfs te evenaren? Ik weet het niet!

In juli gaan we naar Alden Biesen, één van de speerpunten van het Limburgs toerisme in de buurt van Bilzen. Onze eerste wandelkandidate heeft zich al opgegeven. Ze heet Veronica. We zijn benieuwd. En natuurlijk verwachten we jullie ook. 

Vertel het verder en breng iemand mee. En blijf ons volgen op Facebook: https://www.facebook.com/groups/samanawil2022

Uw lachende snoet op het slagveld van Halen.

De countdown loopt voor de volgende wandeling van SamanaWIL. Volgende woensdag verzamelen we om 14u00 op het marktplein in Halen voor ons bezoekje aan de Zilveren Helmen.

Als je onze Facebookgroep gevolgd hebt de laatste weken, dan weet je dat er voor iedere gemeente in Limburg een helm te vinden is. Welnu, dat zijn er vierenveertig. Zo was het in ieder geval voor de fusies. Dat aantal wandelaars of rolstoelrijders zullen we waarschijnlijk niet halen, maar we zijn toch benieuwd waar we gaan eindigen. 

Uiteraard zullen we iedere Limburger ruimschoots de kans geven om de helm van zijn gemeente op te sporen en ik ben van plan om van iedereen die wil, een foto te maken met zijn of haar lachende snoet langs de helm van zijn of haar keuze.  Als we je e-mailadres en je naam kennen, dan sturen we die op binnen de week. 

En dus is de kwisvraag van vandaag: hoeveel foto’s zal ik moeten verzenden? Doe eens een gokje en antwoord op de zondagse Facebookpost die deze blog aankondigt.

 

Tot woensdag! 

De Zilveren Helmen van Halen zijn van gewapend beton

 Wat is dat allemaal met die Zilveren Helmen in Halen? Om dat uit te leggen moeten we een stukje geschiedenis boven halen uit de Groote Oorlog. Wanneer je iets bezoekt, ga je er immers pas echt van genieten als je er vooraf al iets over gelezen hebt. 

 

In 1914 dachten zowel de Duitsers als de Belgen dat ze na enkele weken oorlog wel terug naar huis zouden mogen. Maar daar is niks van gekomen. De oorlog duurde nog vier jaar aan de IJzer.

 

Toch is de Slag der Zilveren Helmen uniek. De Duitsers liepen overal nogal vlot overheen in die beginweken. Eén keer werd hun opmars gestuit en dat was precies in Halen op 12 augustus 1914: de enige veldslag die de Belgen op eigen kracht hebben kunnen winnen. 

Wat overbleef nadien waren dode soldaten, dode paarden en veel helmen. 

 

Het werd toen voor iedereen duidelijk dat oorlog te paard geen goed idee meer was. En die helmen ook al niet. Eerst hadden de Duitsers blinkende helmen met een pin erop, maar in de loopgraven was dat meer een nadeel dan een voordeel. Dus werd de pin afgeschaft en kwamen ze opzetten met de typisch Duitse Stahlhelm.

 

Wat je in Halen te zien krijgt, is een kunstproject ter herinnering aan die strijd. Voor het eerst werden deze 44 betonhelmen getoond in C-Mine in Genk. Toen waren alle helmen nog van een kleurloos grijs. Daarna waren ze nog even te zien in Leopoldsburg en Hasselt en dan werden ze verdeeld over de 44 Limburgse gemeenten. Iedere gemeente mocht er eigen versiering aanbrengen. In Bokrijk werden ze weer samengebracht en nu kan je ernaartoe wandelen in het zogenaamde ‘herinneringspark’ van Halen, dat toch wel een eindje buiten het centrum ligt.

 

 

En vermits SamanaWIL het babbelen onderweg even belangrijk vindt als de wandeling zelf, kan je vanaf nu met je kennis grote indruk maken bij al degenen die geen Facebook of blog bekijken. 

Vertel het verder, verspreid de boodschap, schrijf je nu in als je dat nog niet gedaan hebt, geef ons een ‘like’ op Facebook en  breng iemand mee:

 samanawil2022@gmail.com of 0468 035136.

Doei!